De erfenis van kunstenaar Fernando Botero
Grote lijven, kleine oogjes en veel ronde vormen: de Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero maakte naam met kleurrijke schilderijen, waarop volumineuze figuren de hoofdrol spelen.
Levende legende
Botero is wereldwijd bekend; hij heeft als levende kunstenaar het grootste aantal museumtentoonstellingen, het grootste aantal bezoekers dat naar die tentoonstellingen kwam én het grootste aantal gepubliceerde boeken over hem. De 'levende legende' had 100 grote museumtentoonstellingen in meer dan 40 landen en 4,7 miljoen bezoeken in drie jaar.
De weelderige mandoline
Botero had als kind weinig toegang tot kunst en culturerele instituten, maar werd op jonge leeftijd toch geprikkeld door de kunstwereld. Hij werd geïnspireerd door het impressionisme, een stijl die hij overnam. Toen hij naar Europa ging om te studeren begon Botero zijn eigen kenmerkende stijl te ontwikkelen en steeds meer opgeblazen en voluminieuze figuren te schilderen.
Daar begon hij mee toen hij een mandoline schetste met een abnormaal klein klankgat. De mandoline met de ronde weelderige vormen leek dankzij het kleine klankgat bijna te exploderen. Toen besefte Botero "dat er iets belangrijks was gebeurd". Een paar jaar later vertrok hij naar Mexico, waar hij steeds meer bombastische kleuren ging gebruiken.
“Ik hou van die volheid, die gulheid, die sensualiteit. Want de realiteit is nogal saai”
Kritiek
Het bekendst is Botero om zijn portretten van overdreven dikke en lange mensen die er op het eerste gezicht lachwekkend uitzien. Veel critici moeten dan ook niks van hem hebben. Maar wie denkt dat Botero 'slechts' karikaturen schildert, heeft het mis. Botero ging al vroeg met zijn werken lijnrecht tegen de tijdgeest in.
Zo schilderde hij stillevens, zonder fruit, maar met priesters. In de jaren 50 durfden in Zuid-Amerika weinig mensen kritiek te uitten op de kerk, maar Botero was niet bang. Zo heeft hij gedurende zijn carrière altijd maatschappelijke thema's voor zijn werk gebruikt.
Colombiaanse held
Thema's die in zijn geboorteland Colombia bijvoorbeeld aan de orde waren, komen regelmatig terug in zijn werk. Het contrast tussen de ogenschijnlijke zachte figuren met hun ronde vormen en de scenes die zijn afgebeeld kan soms niet groter. Zoals het schilderij van een aanslag op een ijswinkel waarbij een tiental doden vielen. Op het doek is een gruwelijk tafereel te zien, met afgerukte ledematen en overleden mensen. Maar door het kleurgebruik en de 'gladde' manier van schilderen lijkt het werk op het eerste gezicht minder dramatisch.
De problemen in Colombia zijn vaker een inspiratiebron voor Botero geweest. De heftige drugsoorlog die in de jaren 80 en 90 in het land woedde komt onder andere terug in het werk dat hij van Pablo Escobar maakte die tijdens een vluchtpoging op een dak neergeschoten werd door de politie. Dit gebeurde in de Colombiaanse stad Medellìn, op dat moment een van de meest gevaarlijke steden van de wereld.
De vredesduif en oorlogsduif
In deze stad is ook Plaza Botero te vinden, hier staan tientallen beelden van Botero en aansluitend bevinden zich twee musea met werk van de kunstenaar. De vele beelden die Botero heeft gemaakt hebben precies dezelfde kenmerken als de schilderijen van de kusntenaar. Zo ook de grote beelden van de duiven die op Plaza de San Antonio te zien zijn. In 1995 stond daar in eerste instantie slechts één duif, maar dit beeld werd, vermoedelijk door de FARC, opgeblazen. Deze aanslag vond plaats tijdens een groot feest, waardoor 26 mensen omkwamen en velen gewond raakten.
De duif was door de explosie uit elkaar gereten en de burgemeester van Medellìn wilde het beeld vanwege de tragedie weg laten halen. Toen heeft Botero de burgemeester overgehaald het beeld te laten staan om bewoners van de stad te blijven herinneren aan de aanslag. Later schonk Botero een identiek beeld van de duif en nu staan de twee beelden vreedzaam naast elkaar.