Hoogtepunten van de crew

Romantische revolutie en dreiging van drugsbendes

- Richard den Dulk, regisseur en eindredacteur

Met de hele crew zitten we urenlang opgevouwen in een gammele bus en zien we de heuvels van de miljoenenstad Mexico-City plaatsmaken voor prachtige natuur. Een machtige bonenschotel van de avond ervoor zit me dwars en ik voel iedere hobbel in de weg. 

We rijden door een gebied waar het mooi kamperen en hiken is. Onze fixer groeide hier op en vertelt hoe leuk zijn vakanties vroeger waren. Nu is het levensgevaarlijk geworden vanwege de drugsbendes die er geen pottenkijkers wensen. Onze fixer heeft als journalist contact gehad met alle belangrijke drugskartels en vertelt dat bij eerdere opnames de regisseur waarmee hij werkte was neergeschoten. 

In die sfeer van bloedstollende verhalen komen we aan in het schilderachtige Patzcuaro met zijn traditionele rode huizen met grote overdekte binnenplaatsen en markten vol dampende pannen. Twee mensen van de crew zijn ziek, waaronder ikzelf, en we kruipen snel het bed in. Mijn kamer ligt naast de keuken en als in de nacht de afwasmachines eindelijk stoppen met loeien, beginnen niet lang daarna de voorbereidingen voor het ontbijt met die onvergetelijke bonen. 

De vroege wekker is een verlossing en we vertrekken naar het bergmeer. Voor het eerst in Mexico is het stil en horen we enkel het gekwetter van vogels. Met een oude rondvaartboot pruttelen we het uitgestorven meer op. Hier voer Frida ook met haar gasten. In dit geval was dat Jacqueline Lamba, de vrouw van de surrealist André Breton en de gevluchte Russische communist Trotski en zijn vrouw. 

Jeroen vertelt hier over de start van liefdesrelatie tussen Frida en Jacqueline, maar er gebeurt ook nog iets anders. Deze twee vrouwen zijn bezig om terrein te winnen ten opzichte van hun mannen die zichzelf enorm serieus nemen. Frida en Jacqueline tekenen samen en praten over de positie van de vrouw in Parijs. We zwijmelen als crew allemaal weg bij het horen van deze romantische revolutie. 

Als aan het einde van de dag de zon onder gaat en ik nog wat rijshots wil maken zegt de fixer dat het tijd wordt om te stoppen. Zoals vaker doe ik alsof ik het niet gehoord heb en laat cameraman Dave nog een shot maken. Dan vertelt de fixer droogjes dat er hier vorige week vijf jonge mannen zijn vermoord en snap ik dat het menens is. Het is een abrupt einde van een romantische dag. 

Filmen met tien graden onder nul

- Susan Wolthuis, producer

In de zomer van 2015 ben ik als jong broekie begonnen met het ophalen van de rode Volvo uit Zuid-Frankrijk, toen nog voor Krabbé zoekt van Gogh. Dat heeft zich langzaam ontwikkeld tot het assisteren van productieleider Marleen op verschillende reizen voor vervolg seizoenen en is uitgegroeid tot zelfstandig produceren. De crew ken ik dus al een aantal jaren. Zij hebben mij zien opgroeien en ik heb mogen meemaken hoe zij elk seizoen nóg beter op elkaar ingespeeld raakten.

In februari 2022 verbleven we in Detroit en daar koelde het in die periode ’s nachts af tot -15 graden. Als we ‘s ochtends begonnen met filmen, was het de eerste uren nog -10 graden en voerden we een pittig gevecht met de ijzig-koude wind. Na een lange dag buiten zaten we met verkleumde handen aan een verdiend diner in het restaurant van het hotel. 

Daar raakten we aan de praat over alle bijzondere (weers-)omstandigheden die we afgelopen jaren hebben getrotseerd. We haalden herinneringen van de voorgaande reizen op en iedereen toonde oude groepsfoto’s op zijn telefoon. Daar hebben we ontzettend om gelachen. De vergelijking: toen nog jong en knap, nu een leesbril en een paar grijze haren verder. Gelukkig heeft niemand zijn humor verloren en hebben we nog evenveel plezier. 

‘’Ik had eigenlijk helemaal niet zoveel met kunst’’

- Jacco den Hartog, editor

Ik heb, Krabbé zoekt Kahlo meegerekend, inmiddels vier van deze mooie series mogen monteren. In het begin had ik eigenlijk helemaal niet zoveel met kunst (behalve muziek), maar er zeker ook niets op tegen. Dus toen we begonnen keek ik bij iedere kunstterm die iets ingewikkelder was dan ‘potlood’ of ‘penseel’ toch even vragend naar Richard (de regisseur) om te begrijpen wat er precies mee bedoeld werd. 

En daarom vond Richard mij vreemd genoeg (naar eigen zeggen!!) de perfecte editor voor deze serie. Een enkele keer werd er wel eens een tekstje toegevoegd dat mij en hopelijk dus de kijker iets meer uitleg gaf, maar meestal moest de betekenis uit de context van het verhaal duidelijk worden. Het mocht vooral niet op een educatief programma gaan lijken. De opbouw van de serie werkte blijkbaar, want het was niet alleen interessant voor de echte kenner, maar ook voor een leek zoals ik zelf. 

En langzaam werd ik meegezogen in de wereld van Picasso, zijn vrouwen en zijn werk. Toen we bezig waren met de montage van de tweede aflevering hoorde ik het verhaal over ‘Les demoiselles d’Avignon’ van Picasso. 

Ik raakte gefascineerd door het idee dat schilderijen niet alleen bedoeld waren om mooi te zijn, maar ook minder prettige emoties kunnen uitstralen. En toen viel er een goed gevulde zak met kwartjes bij mij. Eindelijk snapte ik wat al die schilderijen zo bijzonder kon maken. Ik voelde mij weer die 14-jarige die voor het eerst punk muziek hoorde en realiseerde: we hoeven helemaal niet binnen de lijntjes te kleuren! Sterker nog: Het wordt juist interessant als we onze eigen regels creëren. 

Sindsdien ben ik verkocht en sleep ik mijn vrouw mee museum in en museum uit. Voor ze het wist stond ze in Parijs en Barcelona in de rij bij de Picasso-musea en stonden we ‘s ochtends vroeg in Madrid als allereerste voor de deur om net als Jeroen even helemaal alleen voor ‘Guernica’ in het Reina Sofia Museum te kunnen staan. 

Niet geheel ontoevallig stel ik nu steeds vaker vakantiebestemmingen voor in de buurt van musea die werken bezitten uit de series. Zo gaan wij binnenkort weer naar Parijs omdat er in het Centre Pompidou een aardig werkje schijnt te hangen van een Mexicaanse kunstenares… 

Contrasten en kleur

- David Vaessen, cameraman

Het was lang wachten tot we weer met ons vaste team op een vroege ochtend op Schiphol stonden voor de reis naar Mexico. We hadden elkaar niet veel kunnen zien door de Covid-periode, maar daar stonden we. Eindelijk! Volle koffers gevuld voor drie weken filmen in Mexico. De zoektocht naar het verhaal áchter Frida Kahlo. 

Meteen op de eerste draaidag in Mexico werd mij als cameraman van deze serie(s) duidelijk hoe kleurrijk het zou worden. Met Día de Muertos werden we op deze eerste dag in de Mexicaanse cultuur gezogen. En het was prijsschieten met filmen. Zoveel kleur, sfeer, cultuur. 

Het mooie van deze serie was weer het contrast in beeld en verhaal. Van de jonge Frida tot de breekbare en geprezen oudere Frida. Van het warme en kleurrijke Mexico naar het rauwe en kille Detroit. Van het historische San Francisco en New York naar het voor ons zo zeer bekende Parijs.