Ria

Ria (70) verbergt haar diepgaande schaamte voor haar laaggeletterdheid. Ze groeide als oudste kind op in een groot gezin waar school geen prioriteit had. Ria voelde zich minderwaardig door haar moeizame schooltijd en belandde uiteindelijk op de modevakschool bij de nonnen.

Het tekenen ging haar erg goed af, maar het jaarlijkse examen was voor haar een drama. De sollicitatiebrief die ze moest schrijven voor school was de druppel. Ze kreeg deze brief vol rode correcties terug, waardoor Ria zich had voorgenomen om nooit meer te schrijven. “En die belofte heb ik 40 jaar lang volgehouden."

Ria werkte in een fabriek voordat ze trouwde. Na de geboorte van haar zoon en dochter werd ze huisvrouw en ruilde ze met haar zus zelfgemaakte kledingstukken voor hulp bij lezen en schrijven. Toen haar dochter tragisch overleed, sloeg al het verdriet en de stress op haar stem, haar enige communicatiemiddel met de buitenwereld. Ze heeft toen noodgedwongen bij haar huisarts moeten opbiechten dat ze niet kon lezen en schrijven.

Na het volgen van taalles opende zich een nieuwe wereld voor haar, maar schrijven blijft een uitdaging. Ze hield ooit een dagboek bij na haar dochters overlijden maar heeft het nooit herlezen uit angst voor spelfouten, zelfs haar man mocht het niet zien. Ria geniet nog steeds van kleding maken en geeft zelfs vriendinnen naailes zonder de patronen te lezen.

Hoewel ze denkt dat mode-ontwerpster worden of lesgeven onmogelijk is vanwege haar beperkingen, blijft ze dromen. Ze zegt: "Mijn wereld is nu zoveel groter dan het aanrecht waar ik vroeger aan vastzat."