Vrouwen op het Binnenhof - 'Hebben zich echt moeten invechten'
Het Binnenhof piept, kraakt en beeft. Splinter Chabot geeft een update over de renovatie én duikt in de geschiedenis van de vrouwen op het Binnenhof.
De renovatie
De Hofvijver is lek, het glas-in-lood-dak van de Handelingenkamer verzakt, de houten balkenconstructies voor de daken van het voormalige ministerie van Justitie zijn verrot én het dak van de plenaire zaal van de Eerste Kamer dreigt in te storten.
Er wordt vaak gesproken over glazen plafonds die lastig te doorbreken zijn, maar op het Binnenhof lijkt het er momenteel op dat niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk alle plafonds kunnen worden doorbroken.
Vrouwen op het Binnenhof
En dat brengt me bij de komende aflevering van Ondertussen aan de Hofvijver. Suze Groeneweg, Anneke Goudsmit, Carry Pothuis-Smit en Marga Klompé; misschien dat een deel van die namen ons iets zegt, maar waarschijnlijk weten we niet van iedereen direct wie ze zijn en wat ze hebben gedaan. Terwijl het allemaal vrouwen zijn die we eigenlijk zouden moeten kennen.
Suze Groeneweg bijvoorbeeld, was het eerste vrouwelijke Kamerlid in de Tweede Kamer. Ze werd uitgelachen en bespot door de mannelijke Kamerleden. Sterker nog, het gangetje richting de wc's werd het “Groenewegje” genoemd. Dat klinkt als een compliment, maar het was eigenlijk bewust dubbelzinnig bedoeld, want het Groenewegje was ook de benaming van een andere buurt uit Den Haag: de hoerenbuurt.
En zo zijn er tal van andere krankzinnige voorbeelden te noemen over hoe vrouwen zich door vernederingen of bizarre situaties heen hebben moeten vechten.
Van plastic tafelpoten in de Trêveszaal – zodat panty’s niet meer zouden scheuren, tot aan fractievergaderingen over het vraagstuk of een vrouwelijk Kamerlid wel of geen broekpak aan mocht trekken.
Of het verhaal van Carry Pothuis-Smit; ze werd jarenlang genegeerd door haar collega senatoren uit de Eerste Kamer. Door één mannelijke collega werd ze zelfs tien jaar lang genegeerd. Tien jaar lang genegeerd alleen maar om het feit dat ze een vrouw was.
Vrouwen op het Binnenhof hebben zich dus echt moeten invechten. Terwijl, vrouwen zijn áltijd op het Binnenhof aanwezig geweest. Dat bewijst het verhaal van de Britse Mary Stuart onder andere.
Als kind van negen trouwde ze met “onze prins Willem”. Op haar tiende komt ze naar het Binnenhof, maar echt gelukkig wordt ze er niet; ze krijgt ruzie met haar schoonmoeder, heeft meerdere miskramen en als ze op haar negentiende bevalt van haar zoon, is een week daarvoor haar man overleden aan de pokken. In haar thuisland breekt een burgeroorlog uit, haar vader wordt onthoofd en ondertussen schrijft ze dat het leven op het Binnenhof voelt als de “ergste straf van de hele wereld”.
Gek genoeg is het júíst haar naam die men nog steeds vaak noemt op het Binnenhof, want haar voormalige slaapkamer bestaat nog steeds; het Mary Stuart Kabinet.
Onderdeel van de verbouwing van het Binnenhof is onder andere het creëren van een nieuwe publieksentree voor bezoekers. Iedereen die straks de Eerste Kamer gaat bezoeken, zal door haar slaapkamer het gebouw betreden. Los van het feit dat het een schitterende kamer is, herinnert die kamer ons er dan ook aan dat vrouwen áltijd op het Binnenhof aanwezig zijn geweest. En dat ze eigenhandig, met een rechte rug en sterke schouders dwars door alle muren en plafonds heen moesten breken om een eigen plekje op te eisen.
Ondertussen aan de Hofvijver
Daarom staat de komende uitzending van Ondertussen aan de Hofvijver niet alleen in het teken van de renovatie – en alles wat er fout gaat. Maar óók in het teken van de vrouwen op het Binnenhof.
Zo wandelen we met Ankie Broekers-Knol en Yvonne Timmerman-Buck door de wandelgangen en staan we stil bij de strijd die verschillende vrouwen hebben geleverd.
Een ode aan de vrouwen op het Binnenhof, want veel plafonds en daken op het Binnenhof moeten worden gerepareerd, maar die glazen plafonds vooral niet!