Hoe gaat het nu met de Duitse droom van Laura en Couzijn uit Ik Vertrek? 'Niet alles zat mee'

Hoe gaat het nu met ons?

Hier in Duitsland hebben ze een grappige uitspraak om uit te drukken dat het leven niet altijd van een leien dakje gaat: ‘das Leben ist kein Ponyhof’. Vrij vertaald: het leven is geen pretpark. Nouuou… het was anders wél een rollercoaster. 

We dachten dat we zeer goed voorbereid op emigratie-avontuur gingen. ‘Wir schaffen das’, dachten we optimistisch. Maar, zoals alle Ik Vertrekkers, liepen ook wij tegen onverwachte dingen, gedoe en moeilijkheden aan. En – ter leering ende vermaeck - hebben we dit graag gedeeld met Ik Vertrek en alle kijkers.

Start verbouwing

De laatste opnames zijn twee maanden terug gemaakt. En nee, de verbouwing van de school is nog altijd niet gestart. Wel staan de juiste technische bedrijven in de startblokken. In januari 2025 begint De Grote Verbouwing. 

We hebben een plaatje in ons hoofd en daar gaan we met deze bedrijven en ook met vrienden en familie aan werken. En als onze groepsaccommodatie met trainingscentrum dan klaar is, kunnen we medio 2025 hopelijk onze eerste gasten ontvangen. We kijken hier enorm naar uit.

Het oog van Couzijn

Ondertussen zijn we alweer twee keer naar de Oogkliniek in Bonn geweest. We hielden ons hart vast. Want tjonge, wat heeft dit ongeluk roet in het eten gegooid. Het was een pittige tijd waarbij de volledige focus lag op het herstel van het oog. 

Gelukkig was Dokter Mercieca nu zeer positief. Hij constateerde een helder oog en zelfs 60% zicht. En dat zonder lens! De lens is op enig moment verwijderd, omdat deze te zeer beschadigd was. Het is de bedoeling dat specialisten hier begin volgend jaar een plan voor verzinnen. Wij hebben vertrouwen dat Couzijn zijn zicht volledig of bijna volledig terug gaat krijgen.

Achter de schermen

Het oog-ongeluk heeft wél gezorgd voor een goede impuls op de plannen in Nohn. Couzijn had immers zeeën van tijd om na te denken. En zo kwam hij op een ochtend met een model voor een eigen coachmethode. Dat Laura schrijvers ambities heeft, dat wisten wij natuurlijk al langer, maar wie had gedacht dat we nu samen aan een boek zouden werken.

Gasten

Ondertussen hebben we in het vakantieappartement ook al enkele gasten/klanten mogen ontvangen. Drie personen die worden gecoacht door Couzijn, iemand die aan een boek heeft gewerkt (nog meer schrijvers, leuk!) en twee personen die aan hun scriptie hebben gewerkt. Eén daarvan was Couzijns schoondochter. 

Want gelukkig wonen we zo dichtbij dat de kinderen heel makkelijk, en met enige regelmaat op bezoek komen. Dat geldt ook voor Laura’s ouders die kritisch blijven meekijken, maar toch ook razend trots zijn op wat we hier doen. 

Het is wél een Ponyhof!

Het gaat dus goed met ons. We hebben zeker geen spijt van de verhuizing naar de Eifel, al hebben we de omvang van de verbouwing wel wat onderschat. Couzijns oog herstelt goed en hij heeft al weer wat fietskilometers gemaakt. 

Ook hebben we in het dorp Halloween gevierd, krijgt Laura leuke reacties op de Nohner kalender waar zij de fotografie voor heeft gedaan, geniet Kharu - die maar blijft groeien - van de lange wandelingen en kijken we uit naar de Adventsperiode waar we op verschillende adresjes welkom zijn om een glaasje Glühwein te komen drinken. 

Dus eigenlijk is het leven voor ons hier toch wél een Ponyhof. We hopen alleen dat er niet opnieuw een rollercoaster voor ons klaar staat, maar dat we kunnen blijven genieten van grote hoogtes in het reuzenrad. 

Laura en Cozijn