Wayne Thiebaud: De suiker spat er vanaf

In zijn lange carrière heeft hij zich voornamelijk gewijd aan drie thema’s: portretten, landschappen en zoetigheden. Vooral de schilderijen waar de suiker vanaf spat worden geprezen om hun compositie en intensiteit. Vormen uit het alledaagse leven zijn voor de schilder een onuitputtelijke bron van inspiratie. Zijn dagelijkse omgeving zit ergens opgeslagen in zijn hoofd en als hij schildert komt dat boven. ‘Die gewone onderwerpen als snoep en taartjes schilder ik vanuit mijn geheugen’, vertelt Thiebaud. ‘Hoe ik als kleine jongen langs een bakkerij of een etalage liep. Het lijkt misschien triviaal om snoepstokken te schilderen, maar ik vind het gewoon prachtige dingen om naar te kijken. Soms vergeten we om écht te kijken. En vaak zijn bepaalde onderwerpen zó alledaags of onbeduidend dat we ze makkelijk over het hoofd zien.’ 

Het gaat om het proces

Toch gaat voor Thiebaud een schilderij van een mooi taartje niet over een mooi taartje. De door hem gekozen alledaagse onderwerpen zijn ondergeschikt aan ritme en vorm. ‘Ik ben vooral geïnteresseerd in de formele waarden van het schilderen, dus in kleur, ontwerp en compositie. Als schilder wil ik ook weten hoe een schilderij wordt gemaakt. Dat betekent overigens niet dat mijn onderwerpen lukraak gekozen zijn. Ze zijn wel degelijk van belang, maar voor mij als schilder gaat het er vooral om hoe een schilderij tot stand komt. Het gaat mij om het proces van het schilderen.’ Met een glimlach: ‘En ja, zelf houd ik ook van zoet. Al eet ik nu minder taartjes dan vroeger. Ik moet een beetje letten op wat ik eet.’

Kleurrijke schaduwen

Typerend voor Thiebauds schilderijen is de manier waarop hij speelt met schaduwen. Hij gebruikt geen zwarte lijnen, zoals je vaak ziet, maar juist een kleurrijk en intens palet waarmee hij de schaduw opbouwt. ‘Een object is een vast gegeven, maar met schaduwen kun je variatie aanbrengen. Het licht, dat afhankelijk is van schaduw, kun je op veel  verschillende manieren weergeven. Dat is spannend. Niet alleen om naar te kijken, maar ook om te maken.’ Regelmatig wordt Thiebaud in het hokje van de popart geduwd. Dat lijkt misschien logisch, gezien zijn onderwerpkeuze, de heldere kleuren en dikke contouren. Maar zelf ziet hij dat totaal anders. ‘Popartkunstenaars kiezen vooral voor dingen die al gemaakt zijn. Zij eigenen zich dingen toe die al gefotografeerd, geschilderd of getekend zijn door cartoonisten of reclamemensen. Zij maken dus een interpretatie van datgene dat al bestaat. Mijn interesse gaat juist uit naar herinneringen en observaties, om zo een vorm te creëren die ik hopelijk nog nooit eerder heb gezien. Voor mijn gevoel is dat een groot verschil.’