Hoe gaat het nu met Kees en Monique?
We brachten opnieuw een bezoek aan Kees en Monique uit Huizen, die leefden voor hun trouwe viervoeters. In Duitsland begonnen ze dan ook een vakantiepark speciaal voor honden en hun baasjes.
(Bekijk hier de follow-up van Kees en Monique)
Dogglywood heeft ons gebracht wat we voor ogen hadden; een fantastisch bedrijf en voor ons meer ruimte, rust en vooral samenleven met onze dieren. Ze maken 24/7 deel uit van ons leven en dat gevoel geeft ons beiden nóg meer voldoening dan we vooraf hadden bedacht.
Ons leven is vele malen minder gejaagd geworden (of misschien laten we ons gewoon niet meer opjagen.. ☺) en we voelen ons helemaal thuis in Trusetal, net als al onze dieren!
Op dit moment zijn we, na het renoveren van 10 vakantiehuizen (nog 3,5 te gaan) begonnen aan de verbouwing van ons eigen huis. Het oorspronkelijke plan om in het huis net buiten het terrein te gaan wonen hebben we laten varen. We vinden het veel te gezellig om op het park te blijven wonen. Weliswaar met iets meer privacy door het plaatsen van een schutting om ons privéterrein, maar zodra we de poort uitlopen staan we direct in Dogglywood.
Om het niet allemaal door een roze bril te bekijken; het is keihard werken, elke dag weer, want het komt niet allemaal aanwaaien. Je bent nooit klaar met je werk, er is altijd 'iets' te doen en het is een leerproces om soms de deur te sluiten en tijd te nemen voor elkaar. Je moet leren flexibel te zijn, kritiek kunnen incasseren en je kunnen inleven in andermans beleving. Ook het samenwerken is een leerschool; heel iets anders dan samenleven maar het gaat ons echt goed af.
Voorop staat echter dat we vooral dicht bij onszelf willen blijven en vast blijven houden aan ons concept: een park waar elke hond welkom is met mensen die elkaar én hun hond(en) respecteren, met alle eventuele tekortkomingen.
Tot nu toe is dit allemaal prima gelukt en kunnen we tevreden en trots zijn op wat we hebben neergezet.
En.. we zijn nog lang niet daar waar we naartoe willen maar ook hierin hebben we ( lees: Monique ) geleerd dat een dag niet meer dan 24 uur heeft en met een vol bezet park je nu eenmaal niet zoveel kunt doen als je misschien zou willen.
We hebben veel, heel veel leuke, lieve mensen en honden leren kennen en inmiddels is er een grote groep mensen die we jaarlijks of zelfs meerdere malen per jaar mogen ontvangen. Een veel gehoord compliment is de ontspannen sfeer die in Dogglywood heerst en daar zijn we apetrots op!
Nicole is inmiddels een jaar bij ons in dienst en hoort echt bij de Dogglywoodfamilie; iemand aan wie je alles kunt overlaten. Van mei tot en met september bieden we een gezellig activiteitenprogramma met een wekelijkse barbecue, wandelingen etc. Daarnaast hebben we het gehele jaar trainingen voor gasten maar inmiddels ook voor mensen uit Trusetal en omgeving.
De vraag of we Nederland missen is een veel gestelde vraag. Eerlijk gezegd.. Nee!
Voor de gezondheid van onze Newfoundlander Vlinder moesten we in een jaar tijd maar liefst 18 keer naar Nederland en er is geen enkele keer geweest dat één van ons twee niet het gevoel had thuis te komen in Trusetal. De serene rust van het Thüringer Woud, die je direct ervaart zodra je de snelweg afgaat zorgt er keer op keer voor dat je in een versnelling lager gaat. Overigens; Vlinder is inmiddels 3 jaar en leeft met beperkingen een prachtig leventje.
Nederlandse vrienden blijven ook je vrienden als je in Duitsland woont en ja, onze ouders missen we wel! Je merkt nu je verder woont, en elkaar dus minder ziet, dat de tijd niet stilstaat. Het in onze beleving maar 6 uurtjes rijden is voor hen een veel grotere, zo niet onmogelijke, opgave geworden. We missen enorm het borrelen en kletsen bij Bert en Rennie, Monique’s vader en zijn vrouw. Des te intenser genieten van de weinige momenten dat zij bij ons zijn.
Als er weer een lading, door Monique’s moeder, zelfgebakken hondenkoekjes meegenomen wordt door vrienden moet je toch slikken omdat je haar niet even een dikke dank-je-wel-knuffel kunt geven. Voor de moeder van Kees, destijds met haar 82e jaar nog met de trein komend, is Trusetal nu bijna aan het einde van de wereld.
Ondanks het gemis zijn we niet van plan nog naar Nederland terug te komen. Met regelmaat herhalen we Berts woorden bij ons vertrek: het is jullie droom, leef hem en houd geen rekening met ons. Straks zijn wij er niet meer en is het voor jullie te laat dus pak je kans met beide handen aan.
Wijze woorden die zo waar zijn; sommige kansen krijg je maar één keer in je leven. Wij kregen die kans, hebben hem gepakt en hebben geen moment spijt hiervan gehad!
Kees en Monique van der Have