Harry Gruyaert - Fotograaf
Op jonge leeftijd besluit Gruyaert zijn vaders wensen naast zich neer te leggen en het grijze Vlaanderen de rug toe te keren: hij trekt met zijn camera de wijde wereld in.
Fotografie paste niet bij de katholieke waarden
Harry Gruyaert had een gecompliceerde relatie tot zijn katholieke opvoeding. Het grote gezin met zes kinderen kende volgens de fotograaf een bepaalde hiërarchie. 'De hiërarchie in mijn huis was eerst God, de paus en dan kwam mijn vader'. Die vader was er streng op tegen dat zijn zoon het beroep van fotograaf zou kiezen, maar Gruyaert kiest er toch voor, en wordt vervolgens een internationaal bekende fotograaf.
“Het absurde trekt me altijd heel erg aan”
De kleurrijke wereld rond
Nadat hij zijn foto- en filmopleiding heeft afgerond, verlaat hij vrijwel meteen België: 'Ik ben zo snel mogelijk na mijn studie weggegaan, omdat er in die tijd in België heel weinig interessante dingen te doen waren op het gebied van film en fotografie'. Wanneer hij met zijn camera de wereld intrekt, blijkt hij te beschikken over een uniek oog voor kleur. Het is een gave die hem in staat stelt schoonheid te ontdekken op de meest onverwachte plaatsen: van landschappen in afgelegen gebieden van Marokko tot de achterbuurten van Parijs.
Het grijze België: een haat-liefde verhouding
Toch vergat Gruyaert zijn thuisland niet; hij keerde steeds vaker weer terug om fotoseries te maken. Door hem gemaakte kleuren- én zwartwit-foto's van België zijn gepubliceerd in de boeken Made in Belgium en Roots. 'Het grote voordeel was dat ik niet meer leefde in België. Het heen en weer gaan heeft me ook geholpen om in België te gaan kijken naar een soort van banaliteit. Een vulgariteit. Met interesse en met en soort afstand een soort humor.'
Absurditeit
Voor mij is het surrealisme, de verrassing, heel belangrijk. Het absurde trekt me altijd heel erg aan op veel plaatsen waar ik heb gewerkt. Maar specifieker in belgie is het veel sterker. Toeval bestaat niet. Dingen komen op de meest mysterieuze manier samen. Ergens heeft alles gewoon zin maar je begrijpt niet waarom. Soms begin ik in God te geloven. Of in iets.
Belg of Frans?
Ik ben nog steeds Belg, ik ben liever Belgisch dan Frans. Het is meer exotisch, meer neutraal. We hebben niet de pretentie van wat de Fransen soms hebben. Dus nee, ik ben liever Belg. Ik hield veel meer van de Belgen dan ik daarvoor had gedaan. De haat-liefdegeschiedenis, de haat is meer gezakt en de liefde is meer naar boven gekomen.