Charley Toorop - Zelfportret met bontkraag
Charley Toorop (1891-1955) was misschien wel de meest eigenzinnige vrouw van de twintigste eeuw. Ze moest knokken voor een plaats in een mannenwereld én wilde zich bewijzen tegenover haar vader: de beroemde kunstenaar Jan Toorop. Ze koos voor het kunstenaarschap en daar moest alles voor wijken.
Stevige discussies vanaf de wc
Toorop had met veel beroemde kunstenaars contact en vaak kwamen ze bij haar over de vloer. Ze maakte geen verschil tussen beginnende kunstenaars of kunstenaars die het al hadden gemaakt. Iedereen met talent was welkom.
Ze was dikke vrienden met Piet Mondriaan en in haar huis aan de Leidsegracht kwamen veel kunstenaars bijeen, waaronder schilder Carel Willink, architect Gerrit Rietveld en filmregisseur Jorens Ivens. Toorop ging stevige discussies aan gaan met haar gasten en stond erom bekend dat ze haar pittige discussies zelfs door de wc-deur van haar huis in Bergen voortzette.
“De wil is alles”
Alles voor de kunst?
Toorop leefde voor haar kunst, alles moest ervoor wijken; een bijzondere eigenschap voor een vrouw in die tijd. Ze kreeg in haar leven drie kinderen, maar de zorg lag veelal bij anderen. De levensstijl die ze had, leek op die van haar mannelijke collega’s en dat leverde bij veel mensen vreemde blikken op. Kunstschilder Charlotte Caspers bezoekt Toorops atelier in Bergen en tijdens het maken van een zelfportret stelt Charlotte zichzelf de vraag; hoe ver ga ík voor mijn kunstenaarschap?
Toorops zonen Edgar en John Fernhout gingen hun moeder achterna en kozen voor een carrière in de kunstwereld: als filmmaker en schilder.
Charley Toorop - Zelfportret met bontkraag (1940)
Charley Toorop - Jonge moeder met kind (1934)
Charley Toorop - Zelfportret (1953 - 1954)
Scherpe portretten
Charley Toorop was de dochter van kunstenaar Jan Toorop, maar koos haar eigen, expressieve, vrije stijl van schilderen. Vanaf de jaren 30 schilderde ze in een realistische stijl veel vrouwen, naakten en zelfportretten.
De zelfportretten vormen een groot en boeiend deel van haar oeuvre. Haar portretten waren scherper, harder en minder gedetailleerd dan die van haar tijdgenoten, die zich met neorealistische schilderkunst bezighielden. De gezichten bestaan uit harde zwaar aangezette lijnen en vlakken en vergrote priemende ogen, waardoor de mensen op haar werken je zo indringend kunnen aankijken.